Rozwijając zróżnicowaną strukturę społeczną opartą na różnorodnych formach działalności kapitalizm sprzyjał demokracji i pluralizmowi politycznemu, rozwojowi kultury, nauki i gospodarki przede wszystkim. Kapitalizm, dążąc do osiągnięcia zysku przez zaspokojenie ludzkich potrzeb, musiał dostosowywać się do społeczeństwa, które takie czy inne potrzeby okazywało.
Gdy konsumpcjonizm zastąpił kapitalizm (jak do tego doszło to osobna kwestia), kultura, wiedza, prawdziwa nauka, polityka i pluralizm okazały się zbędne a nawet kłopotliwe. Konsumpcjonizm nie potrzebuje wiedzy, bo wystarcza mu wiedza o swoich potrzebach i celach, a choć pewna wiedza o tym jak osiągnąć założone cele, jest niezbędna, to jednak traktuje ją wyłącznie utylitarnie. Nie potrzebuje wiedzy o popycie, bo popyt wytwarza sam, nie potrzebuje wiedzy o społeczeństwie, bo społeczeństwem manipuluje dostosowując je do swoich celów. Polityka też jest zbędna, bo jeszcze komuś przyszło by do głowy zakwestionować pożądane cele. Prawdziwa kultura wysoka jest droga i elitarna, konsumpcjonizm wspiera więc masową z natury popkulturę kompatybilną z jego wymogami.
Posiada odpowiedznie narzędzia propagandowe (media) i marketingowe oparte na neuronaukach pozwalające mu wytwarzać sztuczny popyt, bo kwestia podaży przy obecnych technologiach żadnego problemu nie stwarza. Konsumpcjonizm ma swój cel – zysk osiągany przez nakręcanie ostentacyjnej konsumpcji oraz środki realizacji takiego celu. Zbędne są zatem nauki ekonomiczne bo zastępują je marketing i neuronauki.
Konsumpcjonizm okazuje się systemem totalitarnym, bo kontroluje społeczeństwo mając władzę nad podażą i popytem a także kontroluje sferę kulturową przy pomocy popkultury, która w sposób obrazkowy eksponuje cele, które konsument ma realizować uprawiając kult celebrytów reprezentujących zalecane wzory, by być cool.
Konsumpcjonizm w dużym stopniu przypomina komunizm. Jest tak samo totalitarny – dysponuje celem oferującym konsumentowi spełnienie wszystkich jego pragnień, kontroluje podaż, popyt i ideologię popkulturową. Różnica polega na zastąpieniu przemocy przez manipulację.
Komunizm też miał identyczny cel umieszczony w nieco bardziej odległej przyszlości, kontrolował też “bazę i nadbudowę”. Komunizm zlikwidował własność prywatną upaństwowiając ją, a władzę nad nią przekazując Partii.
W konsumpcjonizmie klasyczna własność także zanika, zastępowana stopniowo przez własność zbiorową czy grupową w spółkach akcyjnych, a następnie coraz bardziej koncentrowaną w sieci wzajemnie uzależnionych korporacji czy koncernów, należących do coraz mniejszej grupy właścicieli. Następuje koncentracja własności i monopolizacja władzy ekonomicznej, co przekłada się na wpływ polityczny na politykę państw, a to z kolei sprowadza demokrację do rytuału pozorów.
