Wydawało mi się dotychczas, że przypadek prof. Jadwigi Staniszkis jest przypadkiem odosobnionym, ale oto pojawił się kolejny przypadek, który wskazuje na pewną tendencję umysłów parających się teorią.
Bardzo interesująca jest zmiana sympatii w przypadku prof. Rafała Matyi, znanego konserwatywnego myśliciela. Moim zdaniem jest to przypadek podobny do przypadku pani prof. Jadwigi Staniszkis.
http://wpolityce.pl/polityka/342693-rafal-matyja-juz-w-calosci-po-drugiej-stronie-moje-drogi-z-prawica-calkowicie-sie-rozeszly
Oboje są znakomitymi teoretykami, z podkreśleniem teorii właśnie i ten rozziew między teorią a rzeczywistością powoduje ucieczkę od realiów. Teorię da się oswoić, z danymi na papierze też można się oswoić, ale gorzej z natrętnymi realiami. Trudno się dziwić, niektórym nie starcza cierpliwości i odporności niezbędnej do komentowania bieżących wydarzeń. Komentowanie bieżących wydarzeń zmusza bowiem do utraty długofalowej perspektywy i udziału w natrętnej politycznej bieżączce, która dla wielu jest odpychająca, a poza tym, jak stwierdziłem gdzie indziej, szkodliwa. Ale takie jest życie, szczególnie jeśli żyje się w w chimerze ustrojowej powstałej z pomieszania demoliberalizmu, postkomunizmu i naruszonej przez okupacje polskiej tradycji. To nie pachnie pięknie, z pewnością.
Intelektualiści lubią tworzyć racjonalne schematy zależności między namacalnymi faktami oraz pewnymi tezami o charakterze dogmatów. Ignorują przy tym fakt neurobiologiczny, że nieodzownym składnikiem ludzkiej inteligencji jest ukryty w umyśle komponent emocjonalno-uczuciowy, którego aktywność jest trudna do identyfikacji i zmierzenia, będący przy tym podstawą systemu decyzyjnego. Nic dziwnego, że ich intelekt, nie mogąc sobie poradzić z aspektem emocjonalnym polityki, stosuje sprytny wybieg i traktuje emocje z obrzydzeniem. Nie da się jednak ukryć, iż ignorowania emocji ma taki sens jak wylewanie dziecka z kapielą.
