Redakcja błędnie rozszerzyła tytuł na stronie głównej - powinno być odwrotnie: ofiary myślenia asystemowego.
Podejście systemowe kontra podejście asystemowe. System to uporządowany zbiór relacji zorganizowanych w jakąś strukturę. Asystemowość oznacza chaotyczne zbiorowisko elementów ze sobą niepowiązanych.
Rzeczywistość to nie jest zbiór werbalnych deklaracji, jak chcieliby to widzieć prawnicy czy inni konstruktywiści. Jądrem ludzkiej rzeczywistości są relacje społeczne decydujące o kształcie systemu społecznego w danej wspólnocie. A te, w tzw. III RP, były zdominowane przez uklad postkomunistyczny, który sterował systemem w pożądanym dla siebie kierunku, w efekcie czego wylądowaliśmy na manowcach.
Problemem w Polsce jest niski poziom edukacji, celowo zaniżany w celu wyprodukowania konformistycznego typowego szczura korporacyjnego, w efekcie czego osobnik takiej edukacji poddany staje się mało elastyczny percepcyjnie. Jest to efekt słabego oczytania, co nie pozwala na oglądanie jednej i tej samej rzeczy z różnych perspektyw, co jest celem dobrej literatury. Narzuca to człowiekowi sztywność intelektualną uniemożliwiającą żonglowanie perspektywami w zależności od potrzeby, a to z kolei pociąga za sobą uzależnienie od perspektywy narzuconej.
Parę dni temu pisałem w s24 o specyficznym podejściu do rzeczywistości w wykonaniu lewactwa.
W programie “Warto Rozmawiać” wystapiła zwolenniczka aborcji, która tak oto polemizowała z innymi głosami w dyskusji:
“ Płód to płód, a nie dziecko – tak jest w słowniku. Więc nie zabijamy dziecka tylko dokonujemy terminacji ciąży i usunięcia płodu. “
http://zetjot.salon24.pl/764762,czy-warto-rozmawiac-z-lewactwem
Ten przyklad demonstruje jak, zamiast o rzeczywistości, niektórzy mówią o języku, słowniku, traktując deklaracje werbalne jako rzeczywistość realną.
Ku memu zdumieniu, podobne podejście zademonstrował prof. Michał Królikowski w rozmowie w “Gościu Niedzielnym”. Pan profesor sprowadza rzeczywistość do deklaracji prawnych, czyli innej formy deklaracji werbalnych. A coś takiego to po prostu magia słowna.
W ujęciu MK polskie problemy polityczne sprowadzają się do sprzeczności między działaniami rządu a regulacjami prawnymi. Umyka MK cała sfera realnych kreatorów czy uczestników procesów politycznych, którymi ci próbują sterować przy pomocy rozmaitych zabiegów, mniej lub bardziej formalnych, jawnych i niejawnych, wbrew polityce rządu.
Deklaracje werbalne, a konstytucja jest po prostu jedynie deklaracją werbalną, mogą mieć różny charakter – mogą to być regulacje, które znajdują pełne odzwierciedlenie w rzeczywistości, mogą to być regulacje, które w sposób ukryty reprezentują niejawne interesy jakiejś grupy interesu, mogą to być wreszcie regulacje stanowiące zupełnie fikcyjną fasadę nie mającą żadnego związku z rzeczywistością.
W przypadku Polski w okresie ostatnich 26 lat mieliśmy do czynienia z przypadkami nr dwa i numer trzy. Pan MK ignoruje fakt, iż realny układ sił politycznych w Polsce nie miał wiele wspólnego z formalnym kształtem ustrojowym zadeklarowanym w konstytucji, która okazała się po prostu atrapą werbalną. Stąd też błędna jest ocena MK roli korporacji prawniczej w procesach politycznych w systemie magdalenkowym w Polsce. Błędem jest też ignorowanie przemożnego wpływu na politykę niejawnych grup interesu określanych mianem układu postkomunistycznego.
Pan Michał Królikowski jest, mówiąc krótko, ofiarą myślenia asystemowego i skrzywienia prawniczego.
MK widzi większość sędziów jako kompetentne, niezależne jednostki ze słusznym poczuciem wyjątkowej misji i mówi tak:
"Mam wrażenie, że obecnie na podstawie pojedyńczych nieprawidłowości wywołuje się histerię i rysuje negatywny wizerunek wszystkich sędziów, który jako obraz całościowy nie jest prawdziwy”.
Najświeższy przypadek obrazujący poziom etyki i to dotyczący nie byle kogo, lecz samego rzecznika KRS, pana Żurka, pokazuje, że nie jest tak różowo jak sądzi MK.
