Życie ludzkie jest życiem zanurzonym w przestrzeni społecznej, a przestrzeń jest konstytuowana przez trzy zasadnicze wymiary/relacje – prawdę, miłość i wolność. Są to relacje z innymi, w które wchodzi z naturalnej konieczności każda nowonarodzona jednostka i to one kształtują jej osobowość. Bez tych relacji nie da się nawet wyobrazić ludzkiego życia. Tego dowodzą ewolucjoniści i psychologia kognitywna na ewolucjonizmie bazująca. Tak więc społeczeństwa Zachodu są społeczeństwami, których cywilizacja opiera się na pakiecie łączącym elementy poznawcze, kooperacyjne i wolnościowe w jedno, bo taka jest po prostu ludzka natura.
Co z tym instrumentarium cywilizacyjnym uczynił demoliberalizm ?
Ano, wyrwał z pakietu jedną relację – wolnościową i próbował budować na niej nie tylko ideologię absolutyzującą wolność, ale, co gorsza, usiłował wdrożyć ten projekt, z fatalnym skutkiem, w życie społeczne. Widać więc wyraźnie, że to projekt pozbawiony podstawy teoretycznej w nauce.
Ale na tym nie koniec nieszczęścia, bo z tendencji wolnościowej demoliberalizm wywiódł postulat indywidualizmu, a z indywidualizmu przeszedł do postulatu konkurencyjności i z rywalizacji, pod wpływem filozofii biznesu, uczynił zasadę podstawową, która miała regulować całość zycia społecznego. W ten sposób zaprzeczył logice, na jakiej oparta jest cywilizacja Zachodu. Nic dziwnego, że poniósł klęskę.
W Polsce demoliberalizm skompromitował się jeszcze bardziej z tego względu, że próbowano go wdrożyć na fundamencie postkomunistycznym, co przyśpieszyło erozję systemu. W efekcie powstał system sfunkcjonalizowanych patologii, czego najjaskrawszą ilustracją jest przypadek afery Amber Gold.
