Z chamstwem jest jak ze śniegiem. Świeży śnieg łatwo jest usunąć, nieusunięty z chodnika śnieg topnieje, chodnik zamienia się w kałużę albo pośniegowe błoto, a gdy przychodzi wieczorny mróz to wszystko zamarza i rano mamy na chodniku taką szklankę, że aż strach wyjść z domu. Potem ewentualnie, choć zwykle nie, sprzątający usiłują ten lód, z dużym nakładem sił, skuwać. Rozbijając lód, przy okazji uszkadzają płyty czy kostki chodnika.
Chamstwo, na które nie zareaguje się natychmiast, zachowuje się podobnie. Tolerowane, a niekiedy nawet promowane, zaczyna uważać się za siłę aktywną, prospołeczną a w końcu za prowadzącą naród elitę. Zaczyna wrastać w tkankę społeczną i zostaje uznane za normalność. Tak działo się w peerelu i tak pozostało w postpeerelu. Polacy wykazują zbyt mało determinacji w ogóle i ten brak determinacji widać w braku właściwej reakcji na chamstwo. Wiadomo, że jedyną prawidłową reakcją jest strzelić chama w pysk, bo innego języka nie rozumie.
Nietknięte karzącą pięścią chamstwo rozpełzło się wszędzie i spektakularnie parę lat temu skaziło najmłodsze pokolenie, ograniczając jego język do serii przecinków a gimnazjum uczyniło wylęgarną patologii. Chamstwo uległo też instytucjonalizacji, dlatego też w mediach brylują chamy oburzające się na motłoch tłoczący się w kurortach, cham organizuje demonstracje wspierające bandytów i złodziei i nawołuje bezkarnie do obalenia demokracji, w krajobrazie miejskim i medialnym dominuje nachalna reklama, a na każdym kroku prześladują nas czerwone krasnale udające św. Mikołaja. Nie da się chama usunąć z pejzażu żadną ustawą, trzeba mu kwestię wytłumaczyć fizycznie.
