Obejrzałem "Południk" Wildsteina poświęcony Muzeum II WŚ i generalnie mogę stwierdzić, że w ciemno zawsze się z nim zgadzam.
Pomysł Muzeum II Wojny Światowej, jeżeli wziąć nazwę dosłownie można by uznać za objaw megalomanii pomysłodawcy. Wyjaśnienia dyrektora, prof.Machcewicza uzasadniające ten pomysł brzmią jedna rozsądnie, pod pewnymi warunkami, szczególnie gdy mówi on o pokazaniu polskiego wysiłku w kontekście światowym, co by posłużyło jego porównaniu i wyeksponowaniu.
Kontekst jest rzeczą istotną, ale w tym przypadku mamy do czynienia z interesem narodowym, a wiadomo, że w kontekście międzynarodowym występują też interesy obce sprzeczne z naszym, tak więc na kontekst ten trzeba patrzeć bardzo uważnie i w tym wypadku pokazać także tę sprzeczność.
Problem nie dotyczy jednak samego muzeum, sięga on dalej i wiąże się z kontekstem na wiele sposobów. Ważnym czynnikiem jest tu nieobecność polskiej narracji w przestrzeni międzynarodowej z powodu wieloletniej niewoli, co doprowadziło do dominacji narracji obcych, sprzecznych z naszą, a często pełnych faktów fałszujących historię Polski. Tak więc właściwy kształt muzeum wymagałby położenia jeszcze większego akcentu na polski punkt widzenia, z naciskiem na aspekt sprzedania nas przez Zachód w negocjacjach z Sowietami oraz inne aspekty przeciwstawiające nasze zachowania zachowaniom Zachodu.
Dokonałbym też pewnej wizualizacji problematyki z wykorzystaniem gigantycznych murali. Całą ścianę muzeum poświęciłbym na mapę świata z zaznaczonymi jaskrawymi kolorami miejscami, gdzie walczyli Polacy i gdzie musieli potem emigrować z braku wolnego państwa, uciekając przed komunizmem. Do tego dodałbym drugą i trzecią wielką ścianę z mapą II RP i mapą PRL, by zobrazować straty terytorialne i straty ludzkie oraz materialne poniesione w trakcie wojny i po wojnie. Tu bym dołączył wideotekę z filmami na temat walczącej Warszawy, a uzbierało się ich już kilka.
I do tego czwarta ściana pokazująca rok 1989 ( z Sierpniem roku 1980 do spięcia klamrą tego okresu) jako rok zakończenia II WŚ dla Polski.
A na zakończenie muszę dodać, że do racji ministra kultury przekonał mnie ostatecznie rzecznik RPO ze swoim absurdalnym występem.
