Na forum pojawiają się rozmaici ignoranci, święcie przekonani, że ich perspektywa konia dorożkarskiego z klapkami na oczach jest jedyną możliwą. Są to ludzie przyzwyczjeni do rutyny, którą wytworzył przecież system, na który składa się infrastruktura mieszkaniowa, przemysłowa, transportowa, kulturowa, i mentalna. Przeważa jednak, w ich optyce, zupełnie niesłusznie, ta infrastruktura materialna, której aspektu ideowego tacy ludzie nie dostrzegają.
Ludzie jednak tak są przesiąknięci nawykami, że doskonale pasuje do nich powiedzenie o psie którym macha ogon. W ogóle, to proszę zwrócić uwagę na ludzką perfidię, którą tu na forum niektórzy demonstrują codziennie. Wszelkie ludzkie wady są przez takich ludzi przerzucane na zwierzęta, którym takie zachowania są zupełnie obce. Weźmy takie powiedzenie “łże jak pies”, które sugeruje coś zupełnie odmiennego niż inne, bardziej uzasadnione “wierny jak pies”.
Podobnie jest z powiedzeniem o psie i o ogonie.To jednak pies macha ogonem, a w przypadku ludzi jest akurat odwrotnie, bo to nimi macha ogon. A nauka to potwierdza. Poczytajmy co pisze socjolog Harald Welzer, w tomie “Samodzielne myślenie”:
“Każdy produkt, od VW scirocco po najzwyklejszy żel pod prysznic, opowiada w społeczeństwie konsumpcyjnym historię jego użytkownika, tak jak system autostrad opowiada o naszych wyobrażeniach na temat mobilności, a salon samochodowy – o naszych potrzebach związanych z libido. Patrząc z tego punktu widzenia, świat rzekomego homo economicusa to świat uczuć, marzeń, wyuczonych potrzeb, tylko w ograniczonej części kształtowany przez raconalność, wobec czego tak konkretne kwestie jak stopa wzrostu przedsiębiorstwa czy funkcjonowanie rynku pracy zależą od pozornie tylko mglistych czynników jak emocje.”
Próby uwolnienia się człowieka od tego bagażu, wyrwania się z tego kręgu uwarunkowań, jak sugeruje autor, są niemal beznadziejne. Każdy kij ma dwa jednak końce a ignorancja ma też swoją zaletę – są ludzie, którzy nie wiedzą, że nie mozna, takich ograniczeń nie dostrzegają i robią swoje, ponawiając swoje wysiłki, nie dają za wygraną, aż w końcu im się uda, gdy trafią na jakąś szczelinę, w której potem można się dalej rozpychać i ją powiększać.
