Olimpiada w Rio potwierdziła moje tezy o facetach w Polsce. Na 11 zdobytych medali 8 zdobyły dziewczyny. Patrząc z perspektywy indywidualnej problemy z facetami zaczynają się od kłopotów poznawczych, a potem ten błąd się multiplikuje i już leci jak po sznurku. Faceci wierzą w niestworzone rzeczy, bo to świetna wymówka na wytłumaczenie własnych kłopotów, jakaś siła wyższa zadziałała, jakieś wieczne prawa matematyki czy ekonomii sprzysięgły się przeciwko mnie, choć jestem taki fajny, fajniusieńki, równiacha jak się patrzy.
I w ten oto sposób faceci widzą rzeczy, których nie ma, a nie widzą tych które mają pod nosem. Widzą jakieś pokemony czy inne halloweeny, a żywych ludzi i realnych problemów wolą nie dostrzegać. Wydawaloby się przecież, że poznanie jest znacznie łatwiejsze niż działanie, które jest dużo bardziej złożone i wymaga wiecej wysiłku. Ale faceci zaczynają od dzialania bo poznanie ich nudzi, a to z kolei nie może się udać bez poznania. Więc faceci zamiast działać, siedzą w internecie i grają w gry komputerowe lub oglądają obrazki porno, a jak czegoś nie wiedzą, to wiedzą, że mogą zapytać ciotkę Wiki lub wujka Google i jakoś tam będzie.
Sprawa jest prosta - dziewczyny stają przed większymi wyzwaniami w codziennym życiu niż faceci, więc uczą się lepiej sobie radzić i to było widać na olimpiadzie. Można też kwestię analizować z innej perspektywy i wtedy trzeba użyć perspektywy instytucjonalnej, bo nasze działania są zwykle prowadzone w ramach jakichś instytucji, które albo wspierają sportowców albo ich wykorzystują. Tak jak w byłej NRD czy w Rosji, gdzie sport służy/służył do celów politycznych.
