Ustawki wywodzą się od księcia Potiomkina, pomysłodawcy słynnych makiet wiosek potiomkinowskich ustawianych po obu stronach Wołgi, by zrobić wrażenie na carycy. Stamtąd pomysł wraz z rozwojem imperium przeniósł się dalej, gdzie ewoluował i towarzyszy nam przez całe 25 lat postpeerelu.
Zaczęło się od ustawek z przetargami, projektami prywatyzacyjnymi na samym początku transformacji, potem przyszedł czas na konkursy i przetargi na poziomie admnistracji nie tylko cenralnej lecz i samorządowej. Najbardzie spektakularne, bo organizowane w celu odwrócenia uwagi od dużych przewałów były harce z korupcją w futbolu w postaci wieloletniej telenoweli z udziałem Laty i PZPN. Pojawiły się także ustawki medialne spersonalizowane takie jak z marszałkiem Kernem w latach 90tych, a obecnie z Durczokiem.Tu bardzo przydatni okazują się rozmaici celebryci.
W końcu, gdy toksyny systemowe przegryzły się do korzeni ustrojowych, przyszedł czas na ustawki wyborcze, najpierw przetrenowane na Mazowszu, a ostatnio w wyborach samorządowych z udziałem ruskich serwerów, PKW i sędziów Trybunału Konstytucyjnego pod egidą prezydenta. Wszyscy oni stwierdzili autorytatywnie i telepatycznie, że wybory fałszywe być nie mogą i już.
W systemie sfunkcjonalizowanych patologii ustawki stały się normą, tak dogłębnie zinternalizowaną, że własne grzechy i wady postpeerelacy przypisują nawet Dudzie, oskarżając go a to o korzystanie z telepromptera, a to o ustawkę na stoku narciarskim. Wiele z tych postpeerelowskich ustawek miało charakter zdecydowanie kryminalny, ale odbywały się pod parasolem politycznym jak afera hazardowa czy afera Amber Gold. Niekiedy ustawki takie nabierają charakteru prowokacji mających wyraźny cel polityczny jak afera taśmowa. Jest to najlepszy dowód na ciągłość tradycji peerelowskich z ich podziałem na fasadę dla obserwatorów i kulisy dla animatorów.
