Piłka nożna może służyć jako uproszczony model postpeerelu. Nie ma w tym nic dziwnego, bo jest to przecież zjawisko społeczne. Mieliśmy już rozliczne dowody a najjaskrawszym był Donald Tusk stanowiący iunctim między jednym a drugim, będący żywym ucieleśnieniem tej tożsamości. Piłka nożna jest rozrywką dla szerokich mas, czyli, upraszczając, dla buractwa, w odróżnieniu od bardziej elitarnych sportów, takich choćby jak siatkówka, wymagająca innych cech fizycznych i mentalnych ( wzrost, błyskawiczny refleks).
Przypomnijmy sobie kłopoty sprzed 10 lat z korupcją w piłce, z prezesem Lato i PZPNem. To był peerel w pigułce. Ten układ ewoluował pod wpływem unijnej internacjonalizacji i dlatego mogłem sformułować pozornie zabawną prawidłowość, że Lewy nie zdobywa bramek dla reprezentacji z tego samego powodu, dla którego Kaczyński nie zdobywa władzy. Krajowa piłka to po prostu taka lokalna montownia. Tu się montuje produkt a potem się go eksportuje.
Piłka nożna jest wzorcem kariery w postpeerelu. Zamiast poprawiać programy edukacyjne, w szkołach buduje się orliki. Młodzież, zamiast uczyć się historii i literatury, będzie uczyć się grać w piłkę. Potem krótko pogra sobie w lokalnych klubach - montowniach, po czym ci najlepsi zostaną jako polskie mięso armatnie wyeksportowani na zmywak, pardon, na ławkę rezerwowych do klubów niemieckich czy angielskich, czyli do centrali. Kariery Lewego, Błaszczykowskiego, Piszczka czy Szczęsnego szeroko nagłaśniane w mediach są zachętą do podążania taką ścieżką kariery.
Jak widać w piłce odbijają się też inne cechy systemu - obowiązuje w nim cenzura - zakazane są oprawy, obowiązuje politpoprawność, kluby są karane za zachowania kibiców a środowiska kibicowskie prowadzą kampanie polityczne. Wypisz, wymaluj - postpeerel w miniaturze.
